Een tijdje geleden kon u op deze website vernemen dat we een dode vrouwtjes oehoe binnenkregen. Er rezen toen vermoedens van een mogelijk broedgeval omdat het dier een broedvlek vertoonde.

Uiteraard waren dit allemaal nog speculaties waardoor een nader onderzoek zich opdrong. We bezochten samen met de plaatselijke natuurwachter de vindplaats van het dode vrouwtje en probeerden zo een glimp op te vangen van haar partner, of hun uilskuikens. Volgens specialisten zou het mannetje normaal gezien alleen kunnen instaan voor het voeren van de jongen. Er werd aandachtig geluisterd naar bedelende jongen en de schemerende lucht werd afgespeurd naar een mannetjesoehoe.
Tot tweemaal toe laat een oehoe zich bekijken die avond.

Enkele weken lang vragen we ons af of er nu al dan niet ergens jonge oehoe's zouden zitten, maar het blijft stil tot begin juni. Dan wordt er in een oud industriëel gebouw een grote uil waargenomen die verschrikt opvliegt en tegen een ruit botst. De vogel valt op de grond en blijft versuft liggen. Voordat er echter kan ingegrepen worden is de vogel terug bekomen en vliegt weg.

We twijfelen: volgens ons vliegt de volwassen oehoe niet zomaar tegen een ruit.
Misschien is het een jonge oehoe geweest? We zullen het nooit weten.

Maar dan krijgen we een telefoontje op zondag 19 juni. Er blijken twee grote uilen recht in de zon te zitten en ze laten zich naderen tot op drie meter... Wij vertrekken onmiddellijk en als we aankomen zien we inderdaad één jonge oehoe zitten. Het tweede dier is al weggevlogen! De dieren zijn véél later uit het ei gekomen dan verwacht. Vandaar dat we half mei nog geen krijsende jongen hoorden. Het dier is goed doorvoedt en kerngezond.

Het eerste broedgeval van oehoe in Vlaanderen is nu met zekerheid vastgesteld!